به یاد حوالی کافه شوکا

روز بدیه............. زدم بیرون از شرکت....شوکا....میزهای آشنا...عکسهای آشنا.....صداهای آشنا.....حس آشنا.... همه چی همونه که بود.... فقط منم که عوض شدم.....
چقدر دیگه طول می کشه؟...... خسته ام....گم شدم...انگار صد سال گذشته...انگار خواب بوده...هیچی یادم نمیاد.... چرا بهم ریخته... چرا شدم یه کاغذ سفید.....نوشته هام کجا رفتن... می خوام بنویسم از حال خرابم... از طعم تلخ 27 سالگیم که دارم می چشم و می چشم و می چشم و نمی فهمم.... چشمام و رو هم می ذارم و یادم نمیاد کیم..... کجام..... چی می خوام.... حسم کجا رفت... عشقم کجاست.... روحم و کجا برده اند..... چرا ساعت ها و روزام اینقدر تند می گذرند... چرا گاهی اوقات اصلاً نمی گذرند.... این شب و روزها مال منند؟.... این موسیقی چقدر نوازشم می کنه.... نمی شناسمش.... اما یه جوری آشناست.... انگار یه روزی...یه جایی... یه رابطه ای... یه حسی... یه درکی.... آدمهای شوکا همه راحتند.... حرفها همه راحتند.... آقا کیا که همیشه لبخند می زنه و آقای مقدم که نیومده و دلم گرفته و منم که اینجام و تنهاییام و حوالی کافه شوکا پشت میز بیژن جلالی که بود و امروز نیست و منم که بودم و امروز هستم و فردا هم هستم و انگار که ابدی شدم و مرگ به سراغم نمیاد و خسته شدم و از نقطه ها بیزارم و دلم می خواد فریاد بزنم و بنویسم و بنویسم و بنویسم و صبح بشه و بعد شب بشه و بازم صبح بشه و اون فردایی که ازش می ترسم دیگه نیاد...... بذار بنویسم از هوای سرد و از نون و پنیر و از موهای آشفته آقای مقدم که اومد و دلم بیشتر گرفت که نمی تونم بهش بگم که کافه شو از همه جای دنیا بیشتر دوست دارم که روزهای اماراتم تو استارباکس حسرتشو می خوردم و الان که اینجام و بغض دارم و دیوونه شدم و هنوز می فهمم و دلم می خواد داد بزنم و به همه بگم که بغض دارم و بگم که بدبختم و هیچکس نمی فهمه که این دختر بزک کرده با موهای طلایی و ناخن های سرمه ای چقدر دلش می خواست یکی از شماها بود و نیست و نخواهد شد....
بذار نفس بکشم بذار آروم شم و لبخند بزنم و حس کنم و نفس بکشم که شاید نفسهام یه روزی تموم شه که ابدی نباشم می خوام نفس بکشم و این نفسهای ذخیره شده رو بدم بیرون که رویین تنم نکنن و ابدیم نکنن که هی ذجر بکشم و ضجر بکشم تا یادم بیاد که کدومش درست بود....
خدا هم نگاهم نمی کنه و غریبه ها میان تو شوکا و می خوام درو قفل کنم که نیان و من همینجا بمونم تا روز موعود نیاد و کسی دنبالم نگرده و پیدام نکنه و بمونم تو خودم و بیرون نیام.....
نفس که می کشم دود سیگار آروم از دهنم میاد بیرون و نمی خوام این موسیقیو بشنوم و نمی خوام یادم بیاد که
These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
و واقعیت داره و دیده نمی شه و تموم نمی شه و باز من خرابم و داغونم و باز فکر می کنم و فکر می کنم و فکر می کنم......


دلم تنگ کسی نیست
دلم تنگِ خودم است.....
.