ده سال ده دقیقه به دو

ساعت ده دقیقه به دو صبح بود…. خواب بودم یا بیدار…. همه جا سیاه بود و تاریک… نور می اومد و می رفت… نور که می اومد هیچ جا روشن نمی شد… حرف می زدم اما حرفامو نمی فهمیدم… می شنیدم… تاریک بود… تاریک… نور که می اومد هیچ جا روشن نمی شد… گیج بودم و مبهوت… صدا می اومد… می دیدم که حرف می زنه…. نمی شنیدم… نگام که می کرد صدا شو می شنیدم… نور که می اومد هیچ جا روشن نمی شد… لبهام می لرزید…. تاریکی تکون می خورد… ساعت ده دقیقه به دو بود و نورها…..
خواب بودم یا بیدار…. آتش گرفته بودم اما سردم بود…. لبهام می لرزید و نورها…. غوطه می خوردم و غرق می شدم…. صدا ها بلند تر می شدند… کلمات و نمی فهمیدم… فریاد می زدم اما دهانم بسته بود…. می شنیدم که می گفت….
ساعت ده دقیقه به دو بود… صدام می کرد… نورها می اومدند و می رفتند… اسمم و می شنیدم… انگار که طلسم بودم… مسخ بودم…. می شنیدم که فریاد می زنم… سردم بود و نورها…. می دوید و جلو نمی اومد… کلمات محو می شدند… اسمم واضح تر می شد….
دیگه نمی شنیدم…. ساعتها بود که ساعت ده دقیقه به دو بود… و نورها… و نورها هیچ……
.